شیراز، کلان‌شهری تاریخی و فرهنگی در جنوب ایران، مرکز استان فارس است. بر اساس سرشماری ۱۴۰۰، جمعیت این شهر حدود ۱٫۹۵۵٫۵۰۰ نفر است که آن را به چهارمین شهر بزرگ و پرجمعیت‌ترین شهر جنوب کشور تبدیل کرده است.
این شهر در ارتفاع ۱۴۸۶ متر از سطح دریا و در منطقه کوهستانی زاگرس قرار دارد و از شمال به رشته‌کوه‌های بمو، سبزپوشان و چهل‌مقام و از غرب به کوه دراک محدود می‌شود. شیراز دارای آب و هوای معتدل و مطبوع است.
شهرداری شیراز به ۱۱ منطقه تقسیم شده و مساحتی بالغ بر ۲۴۰ کیلومتر مربع را شامل می‌شود. نام شیراز در تاریخ با عناوینی همچون «تیرازیس» و «شیرازیس» ذکر شده و محل اولیه آن قلعه ابونصر بوده است. شیراز در دوران‌های مختلف از جمله در دوره‌های صفاریان، بوییان و زندیان پایتخت ایران بوده است.
این شهر به‌دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش در منطقه‌ای حاصلخیز و قرارگیری در مسیر راه‌های تجاری ایران به بندرهای جنوبی همچون بندرعباس و بندر بوشهر، همواره محلی مهم برای مبادلات تجاری و فرهنگی بوده است. شیراز با جاذبه‌های تاریخی، فرهنگی و طبیعی خود، مقصدی محبوب برای گردشگران است. زبان غالب مردم شیراز فارسی است و لهجه شیرازی ویژگی خاصی دارد.
آرامگاه سعدی؛ گنجینه‌ای از شعر در دل شیراز در شمال‌شرق شهر شعر و شکوفه، جایی در دل خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا، آرامگاه یکی از بزرگ‌ترین شاعران تاریخ ایران جا خوش کرده است. سعدیه، آرامگاه شیخ اجل، مصلح‌الدین سعدی شیرازی، نه فقط یک بنای
آرامگاه حافظ؛ میراث شعر و عشق در دل شیراز در قلب شیراز، شهری لبریز از عطر بهارنارنج و تاریخ پر رمز و راز، آرامگاه مردی آرمیده که نامش با غزل، عرفان و زیبایی پیوند خورده است؛ حافظ شیرازی. آرامگاه حافظ که به «حافظیه» مشهور است،
تالاب فصلی وراوی، شگفتی پنهان جنوب فارس در گوشه‌ای دنج از استان فارس و در مرز میان شهرستان‌های مهر و لامرد، طبیعت جادویی خود را در قالب تالاب فصلی وراوی یا همان «شط وراوی» به رخ می‌کشد؛ تالابی کوچک، اما سرشار از زندگی، که هر
صعود به قله برم فیروز؛ سفر به بام سپیدان فارس در قلب کوهستان‌های بلند و باشکوه شهرستان سپیدان در شمال‌غربی استان فارس، کوهی سرافراز ایستاده که نامش با طبیعتی چشم‌نواز و دریاچه‌ای زلال گره خورده است: کوه برم فیروز. این کوه پرصلابت، در فاصله حدود
دریاچه فصلی گل؛ زیبایی نهفته در زرین‌دشت فارس در دل دشت‌های جنوبی استان فارس و در جنوب شهر کوچک اما کهنِ پیر، نگینی فصلی و آرام نهفته است که در میان مردم بومی با نام دریاچه گل شناخته می‌شود. این دریاچه‌ی فصلی، یکی از جاذبه‌های
در فاصله‌ای نه‌چندان دور از شهر اقلید در استان فارس، دریاچه‌ای آرام و دل‌فریب قرار داشت که سال‌ها میزبان پرندگان مهاجر، گونه‌های نادر جانوری و صدها گردشگر طبیعت‌دوست بود. اینجا دریاچه کافتر یا همان تالاب شادکام است؛ تالابی آب شیرین که در دشتی هموار و
برای دریافت آخرین اخبار و تخفیف ها عضو خبرنامه شوید