دریاچه فصلی گل؛ زیبایی نهفته در زرین‌دشت فارس
در دل دشت‌های جنوبی استان فارس و در جنوب شهر کوچک اما کهنِ پیر، نگینی فصلی و آرام نهفته است که در میان مردم بومی با نام دریاچه گل شناخته می‌شود. این دریاچه‌ی فصلی، یکی از جاذبه‌های طبیعی کمتر شناخته‌شده‌ی شهر پیر از توابع شهرستان زرین‌دشت است که در موقعیت جغرافیایی N28°14'53" و E54°19'52" قرار دارد و ارتفاعی در حدود ۱۰۷۰ متر از سطح دریا دارد.
آبی که با زمستان می‌آید و با تابستان می‌رود
دریاچه گل تنها در فصول سرد سال، به‌ویژه زمستان، جان می‌گیرد. با بارش‌های فصلی، دریاچه پرآب می‌شود و گستره‌ی آن از شرق به غرب کشیده می‌شود. طول دریاچه در حدود ۱۰ کیلومتر و عرض آن نزدیک به ۵ کیلومتر است. با وجود این پهنا، عمق آن در بهترین حالت، بیش از یک متر نیست. در روزهای گرم سال، این دریاچه به‌تدریج خشک شده و گاه به باتلاقی با پوشش گیاهی نی‌زار تبدیل می‌شود که محل زیست گونه‌های خاص جانوری و گیاهی است.
دریاچه‌ای با افسانه‌ای از “چاه زلزله”
در کنار دریاچه، چند چاه مشهور محلی وجود دارد که با عنوان چاه‌های زلزله شناخته می‌شوند. مردم بومی باورهایی خاص نسبت به این چاه‌ها دارند و حضور آن‌ها بر رمزآلود بودن این منطقه می‌افزاید. بازدید از این چاه‌ها، بخشی از تجربه گردش در منطقه محسوب می‌شود.
پیر؛ شهری میان دشت و کوه
شهر پیر مرکز بخش ایزدخواست در شهرستان نوپای زرین‌دشت است؛ شهری که در جنوب آن دشت‌های خشک و بیابانی گسترده‌اند، اما در شرقش دشت حاصل‌خیز برخون قرار دارد؛ منطقه‌ای که با کشاورزی و دامداری رونق گرفته است. در شمال این شهر، کوه‌هایی از دنباله‌های رشته‌کوه زاگرس به چشم می‌خورند. قلهٔ ماما چنگ نیز به عنوان بام شهر، بلندترین نقطه منطقه محسوب می‌شود.
بهترین زمان برای دیدن دریاچه گل
اگر قصد بازدید از این جاذبه‌ی طبیعی را دارید، بهار بهترین فصل برای تماشای چهره‌ی پرطراوت دریاچه است. در این فصل، آب کافی، گیاهان سرسبز، و مناظر طبیعی اطراف، جلوه‌ای خاص به منطقه می‌بخشند. همچنین در ایام نوروز، دریاچه میزبان شمار زیادی از گردشگران محلی و بومی است که برای تفریح و گذران اوقات فراغت به آن‌جا می‌آیند.
۰ نظر