منطقه شکار ممنوع خرقان؛ گنجینه‌ای طبیعی در زرندیه استان قزوین
در میان مرزهای شمالی شهرستان زرندیه تا جنوب نوبران در شهرستان ساوه، گستره‌ای طبیعی و بکر به نام منطقه شکار ممنوع خرقان قرار گرفته است؛ منطقه‌ای با زیستگاه‌هایی حساس، گونه‌های نادر گیاهی و جانوری و چشم‌اندازهایی کوهستانی که ارزش آن را دوچندان کرده‌اند.
چرا شکار در خرقان ممنوع است؟
از تاریخ ۱۱ مهر ۱۳۸۹ این منطقه به‌صورت رسمی به‌عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شد و این ممنوعیت در ۱ آبان ۱۳۹۰ تمدید گردید. دلیل این تصمیم، وجود گونه‌های گیاهی نادر و زیستگاه‌هایی بود که محل زندگی پستانداران و پرندگان کمیاب هستند. حفاظت از این گنجینه طبیعی برعهده ادارات محیط زیست ساوه و زرندیه گذاشته شده است.
چشمه‌ها و رودخانه‌ها؛ حیات‌بخش خرقان
اراضی منطقه خرقان به‌وسیله رودهایی همچون خررود، کلنجین، آوه و رودک و همچنین چشمه‌سارهای متعدد تغذیه می‌شوند. این منابع آبی باعث رونق کشاورزی در این ناحیه شده‌اند. محصولات کشاورزی مانند گندم، جو، حبوبات، بادام و کشمش در این منطقه به‌وفور به عمل می‌آید. دامداری نیز در دهستان‌های آن رواج دارد و بیشتر شامل پرورش گوسفند و بز است.
مرکز خرقان کجاست؟
مرکز بخش خرقان شرقی و غربی، شهر آوه است که در فاصله ۱۱۰ کیلومتری جنوب قزوین و در مسیر قزوین ـ همدان قرار دارد. اما قصبه تاریخی کلنجین نیز که در ۳۴ کیلومتری شرق آوه قرار گرفته، در گذشته مرکز تمام خرقان بوده و همچنان از جایگاه فرهنگی و تاریخی بالایی برخوردار است.
طبیعت کوهستانی خرقان
منطقه خرقان ناحیه‌ای کوهستانی است و دو رشته‌کوه مهم آن شامل خرقان داغ و رامند می‌شوند. خرقان داغ حدفاصل دهستان‌های خرقان، درجزین و خلجستان را در بر می‌گیرد و دو گردنه معروف آن به نام‌های سلطان بلاغ و آوه شناخته می‌شوند. این گردنه‌ها در فصل زمستان اغلب پوشیده از برف و بسته‌اند.
دنیای جانوران در خرقان
منطقه خرقان زیستگاه متنوعی از جانوران است. در اینجا می‌توان شاهد گونه‌هایی مانند کل و بز کوهی، قوچ و میش، کبک، تیهو و دیگر پرندگان شکاری بود. تاکنون ۲۸ گونه پستاندار در این منطقه شناسایی شده‌اند که شامل گرگ، شغال، کفتار، گربه پالاس، گربه وحشی، روباه، سمور آبی، گراز، خرگوش و حتی حشره‌خواران و خفاش‌ها هستند.
در کنار پستانداران، ۷۲ گونه پرنده در منطقه زیست می‌کنند. پرندگانی مانند کبک، بلدرچین، کوکر شکم‌سیاه، شاهین، بحری، دلیجه، فاخته، قمری و سارگپه تنها بخشی از این تنوع را تشکیل می‌دهند.
از خزندگان نیز می‌توان به مارهای سمی و آبی، لاک‌پشت‌ها و انواع آگاما اشاره کرد. در میان دوزیستان، وزغ سبز و قورباغه‌های بومی دیده می‌شوند. حتی در رودهای خرقان می‌توان گونه‌هایی از ماهیان بومی مانند کپور، گاوماهی و سگ‌ماهی جویباری را یافت.
تنوع گیاهی منطقه
منطقه خرقان با داشتن حدود ۸۴ گونه گیاهی از ۲۴ تیره، یکی از غنی‌ترین زیستگاه‌های گیاهی در منطقه مرکزی ایران محسوب می‌شود. ۲۴ گونه از این گیاهان، بومی هستند. مهم‌ترین تیره‌های گیاهی منطقه شامل مرکبیان و نعنائیان می‌شود و گیاهانی مانند گز، گون، ماش‌وحشی، میخک، فراسیون، اشک، شیرین‌بیان، کاهو، کنگر، شنگ و استاکیس در این پهنه طبیعی به‌وفور یافت می‌شوند.
۰ نظر